Ένας Έλληνας μαχητής του μετώπου του ’40 από το Βελεστίνο διηγείται

«Πες μου μπαμπά για τον πόλεμο στα αλβανικά βουνά...»

Εκείνα τα χειμωνιάτικα βράδια που παιδί καλούσα τον πατέρα μου, Χρήστο Ζησόπουλο, να μου διηγηθεί το δικό του «παραμύθι» στην κυριολεξία ρουφούσα με τα αδέρφια μου την κάθε του λέξη. Ήταν ο δικός μας ήρωας που μας «ταξίδευε» στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας, ανάμεσα από τις σφαίρες και τους ήχους των κανονιών.

Πόση αγωνία και στενοχώρια ένιωθα κάθε φορά που το νερό του ποταμού τον παρέσερνε και πόση ανακούφιση όταν τα γερά του χέρια και η βοήθεια του Θεού τον έβγαζαν μουσκεμένο αλλά σώο στο παγωμένο δάσος. Πόσο χαρούμενη ήμουν που η σφαίρα του έξυσε προσεκτικά το τακούνι μόνο της αρβύλας του και το βλήμα πέρασε ξυστά πάνω από το κράνος του. Γιατί έτσι τον «είχαμε» ευτυχώς!
«Γράψε μπαμπά τις αναμνήσεις σου από τον πόλεμο και εγώ θα το κάνω βιβλίο» και ευτυχώς τις κατέγραφε για να θυμούνται τα παιδιά του και όλα τα παιδιά.

Εγώ όμως δεν κράτησα την υπόσχεσή μου, προς το παρόν τουλάχιστον…Να ΄σαι καλά κ. Δημήτρη για την παρουσίαση των ηχογραφημένων αποσπασμάτων και συ Γιώργο για την ιδέα σου να το κάνουμε !

Μαρία Ζησοπούλου

Φωτογραφία του Χρήστου Ζησόπουλου σε νεαρή ηλικία

Το τετράδιο των αναμνήσεων του πολέμου

Η πρώτη σελίδα της διήγησης του πολέμου

Απόσπασμα από το κείμενο

Η τελευταία σελίδα από το τετράδιο

Έχοντας υπηρετήσει στο ιππικό συνέχισε να ιππεύει περήφανα και σε μεγάλη ηλικία.